Όταν την ανάγκασε να σκεφτεί, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση
Ο coach Κωνσταντίνος Πανάς σχολιάζει τη νίκη του Παναθηναϊκού έναντι της Μιλάνο εστιάζοντας στο εκπληκτικό δεύτερο ημίχρονο, το «κλειδί» που ακούει στο όνομα Μακ και τις ηγετικές κινήσεις των Χεζόνια και Παπαπέτρου.
Το παιχνίδι της Πέμπτης (1/4) είχε δύο πρόσωπα για τους «πράσινους». Στο πρώτο ημίχρονο δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να μπορούσε να κριθεί θετικό. Καμία θέληση. Καθόλου ενέργεια. Ο Κάτας μοίρασε το χρόνο σε όλους με μοναδικό ενθαρρυντικό την επιστροφή του χαμογελαστού Νεμάνια Νέντοβιτς, τον οποίο δεν θέλησε να πιέσει, αλλά να του δώσει μια ψυχολογική ώθηση για τη συνέχεια.
Η Μιλάνο δεν είχε διάθεση να «παίξει», αντιθέτως έσβησε κάθε ικανό επιθετικό στοιχείο των «πρασίνων» έχοντας εξαιρετικές επιστροφές στην άμυνα και αρπάζοντας κάθε πιθανό αμυντικό ριμπάουντ. Είχε ημίψηλα σχήματα, ικανά και να πιέσουν και να διασφαλίσουν το ριμπάουντ και να τρέξουν στον αιφνιδιασμό. Με αυτό το τρόπο και ανάγκασε τον Παναθηναϊκό να χαμηλώσει τα δικά του σχήματα και τον εγκλώβισε στο μισό γήπεδο, αφού δε μπορούσε να τρέξει και φυσικά δεν του έδωσε τίποτα από δεύτερες επιθέσεις.
Στην άμυνα οι «πράσινοι» κυριολεκτικά πετούσαν χαρταετό. Καμία επικοινωνία και εννοείται καθόλου ενέργεια. Η ρακέτα ήταν εντελώς «γυμνή» και φυσικά, όταν στο ημίχρονο οι Ιταλοί είχαν χάσει μονάχα έξι δίποντα, τότε η διαφορά των δεκαπέντε πόντων στην ανάπαυλα ήταν παραπάνω από ικανοποιητική.
Κάπως έτσι οι «πράσινοι» γύρισαν το διακόπτη στο δεύτερο. Μπήκαν με τη νοοτροπία να παίξουν πιο δυνατά στα μετόπισθεν. Να αποκτήσουν καλύτερες επιστροφές για αρχή που ήταν το κυριότερο. Έπειτα στο μισό γήπεδο, έβαλαν μεγάλα πίεση στη μπάλα, τσέκαραν πιο δυνατά στα σκριν, κυνηγούσαν με μεγαλύτερη ένταση, άλλαζαν πιο επιθετικά στο pick-n-roll, αλλά κυρίως η φιλοσοφία τους ήταν να βγάλουν τη Μιλάνο από την ασφάλεια της και αυτό θα γινόταν μονάχα με ένα τρόπο.
Getting physical…
Όταν ο Παναθηναϊκός ανάγκασε τη Μιλάνο να τον νιώσει και μπήκε στη λογική να σκεφτεί και να αρχίσει να βιάζεται και η ίδια, τότε είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Ήταν επίσης πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε με ένα παίκτη στο «4» που έχει το πιο σταθερό σουτ από όλους τους παίκτες των «πρασίνων», τον Γουάιτ. Η διάταξη 4-1 βοήθησε να ανοίξουν οι χώροι και στο drive, αλλά κυρίως να βγουν σουτ με καλύτερες προϋποθέσεις.
Από εκεί και έπειτα είναι σημαντικό να μιλήσουμε για το Σέλβιν Μακ. Όταν πρωτοήρθε στον Παναθηναϊκό ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη για ένα PG που θα κάνει τα βασικά – κατέβασμα, αποφάσεις, δημιουργία – που ο Αμερικανός με τις εμφανίσεις του έμοιαζε Μεσσίας. Η συνέχεια είναι γνωστή… Ωστόσο η ενέργεια του παίκτη απόψε ήταν σε άλλο επίπεδο και φάνηκε στο γεγονός ότι πήγε ΔΥΟ φορές να ανανεώσει τη κατοχή και τελικά τα κατάφερε. Μια δε, σε δικό του άστοχο σουτ. Φυσικά κανείς δεν ζήτησε από το Μακ να βάζει όλα τα floater που επιχειρεί, ούτε θα μπορούσε κανείς να τον κατηγορήσει για το άστοχο σουτ στο τέλος της κανονικής διάρκειας καθώς ήταν υπό καλές προϋποθέσεις. Αυτό που θέλει ο Παναθηναϊκός από τον Αμερικανό το πήρε και με το παραπάνω απόψε. Δεν ξέρω αν ήθελε να αποδείξει κάτι στην παλιά του ομάδα, ωστόσο η συνεισφορά του απόψε ήταν φανταστική. Έπαιξε εξαιρετικές άμυνες, πίεσε τη μπάλα, έβγαλε ενέργεια όσο μπορούσε στο ριμπάουντ με τα block out. Στο μισό γήπεδο πήρε τα σουτ που έπρεπε και φυσικά δημιουργούσε τέτοιο ρήγμα, ώστε είτε θα εκτελούσε ο ίδιος, είτε θα δημιουργούσε και ήταν ο λόγος που ο Παπαγιάννης μπήκε για τα καλά στο παιχνίδι. Αν ο Μακ ήταν σταθερά έτσι, ο Παναθηναϊκός θα είχε κερδίσει το λιγότερο δύο με τρία παιχνίδια.
Από εκεί και έπειτα ο Παπαπέτρου με το Χεζόνια έδειξαν ότι και μπορούν να συνυπάρξουν και είναι παίκτες με τεράστιο ταλέντο. Ο δεύτερος ήταν εξαιρετικός και φυσικά έβαλε το καλάθι της ισοφάρισης, ανεξαρτήτως αν οι διαιτητές έκλεισαν τα μάτια και δεν σφύριξαν το φάουλ στον Κάιλ Χάινς. Ενώ ο πρώτος πήρε τεράστια σουτ ώστε να αρχίσει ο Παναθηναϊκός να πλησιάζει.
Φυσικά τεράστιο μερίδιο έχει ο Μπεντίλ, ο οποίος έφθειρε με φάουλ, απείλησε κοντά στο καλάθι και ανανέωσε πολλές επιθέσεις των «πρασίνων» πράγμα που έδωσε φτερά στην ομάδα του.
Και τέλος πρέπει να αναφερθούμε στον εξαιρετικό Παπαγιάννη που σε άμυνα και επίθεση ήταν καταλυτικός, παρά την αστοχία του στις βολές. Έχει καταφέρει να παίξει ορισμένες εξαιρετικές προσωπικές άμυνα απέναντι στα γκαρντ των Ιταλών.