Skip to main content

Άλλο το άγχος κι άλλο ο εγωισμός (vids)

Ο coach Κωνσταντίνος Πανάς γράφει για τη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού και εστιάζει στη θέληση των «πρασίνων».

Το παιχνίδι της Παρασκευής μου άφησε μια όμορφη γεύση κυρίως γιατί ασχοληθήκαμε περισσότερο με μπάσκετ. Δεν σας κρύβω ότι είχα ένα φόβο για το πως θα αντιμετωπίσουν τις δύο ομάδες οι διαιτητές αφενός για το τρόπο που σφύριξαν τον Ολυμπιακό απέναντι στη Μπαρτσελόνα, αφετέρου γιατί οι δύο εκ των τριών ήταν αρκετά άπειροι σε τέτοιο επίπεδο και το ματς δεν θα αργούσε να γίνει ροντέο. Ωστόσο και το παιχνίδι μας άφησαν να το χαρούμε και σε τακτικό επίπεδο μπορούμε να πούμε μερικά πράγματα. 

Πάμε όμως σε κάτι που θεωρώ προσωπική δικαίωση και ήθελα να το εκφράσω μέσα από το Μέσο που μου δίνει βήμα. Ήταν 9 Αυγούστου όταν ο Παναθηναϊκός είχε αποσπάσει την υπογραφή του Άαρον Γουάιτ αν δεν κάνω λάθος. Εκείνη τη μέρα λοιπόν εξέφρασα μια αρκετά ιδιαίτερη άποψη που είχε αμφισβητηθεί και εν τέλει δεν έγινε πραγματικότητα μέχρι το αποψινό ντέρμπυ… Αυτό που έγραψα δηλαδή ήταν ένα όραμα που είχα σχετικά με μια ψηλή και αμυντικογενή πεντάδα για το Παναθηναϊκόυ που θα περιείχε το Σαντ-Ρος στη θέση «1» και άλλους τέσσερις ευέλικτους φόργουορντ που ήταν οι Παπαπέτρου, Γουάιτ, Μπεντίλ και Μήτογλου. Το είχα σκεφτεί με τέτοιο τρόπο ώστε η συγκεκριμένη πεντάδα να μπορεί να αλλάζει σε όλα, χωρίς να φοβάται το αμυντικό ριμπάουντ και παράλληλα έχοντας τεράστιο μέγεθος να κάνει το ζωγραφιστό απροσπέλαστο για τον αντίπαλο. Ήταν μια σκέψη ιντριγκαδόρικη, αλλά δύσκολη στη πράξη.

Έφτασε λοιπόν 5 Φλεβάρη και το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για να δούμε να παρατάσσεται αυτή η πεντάδα στο παρκέ. Σίγουρα δεν απλώθηκε σε όλο το γήπεδο για να πιέσει, αλλά έκανα όλα τα υπόλοιπα. 

Αυτά σχετικά με εμένα και πάμε τώρα να μιλήσουμε για το ντέρμπι ξεκινώντας από τους ηττημένους. Αρχικά δεν περίμενα ποτέ τον Ολυμπιακό σε ματς που θα «καίγεται» τόσο πολύ να μπει τόσο μουδιασμένα, άψυχα και χωρίς θέληση για τη νίκη. Σε αυτά τα παιχνίδια ανεξάρτητα το τι θα δώσεις τακτικά, μετράει πολύ περισσότερο η ψυχή. Και φυσικά εδώ δεν μιλάμε για άγχος. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε να ΜΗΝ θέλει να κερδίσει απόψε και να διεκδικεί το παιχνίδι ελάχιστα στο φινάλε της αναμέτρησης. Το άγχος σου προκαλεί να χάνεις τον έλεγχο της μπάλας, να μην εκτελείς σωστά και άλλες καταστάσεις. Αυτό που έδειξαν οι «ερυθρόλευκοι» Δεν έχει σχέση με αυτή τη πνευματική διακύμανση, αλλά καθαρά για νοοτροπία των αθλητών. 

Αρνούμαι να πιστέψω πως οι παίκτες του Ολυμπιακού πίεσαν ελάχιστα και δεν έβγαλαν εκτός πλάνου τους «πράσινους», όταν το είχε κάνει με μεγάλη επιτυχία πριν λίγες μέρες ο Προμηθέας. Εννοείται πως δεν υποτιμάμε την ομάδα της Πάτρας, αλλά χτυπάω ξεκάθαρα τον εγωισμό των παικτών των «ερυθρολεύκων» που απόψε αντί να καταθέσουν τη ψυχή τους για να διεκδικήσουν μια θέση στην οκτάδα, ηττήθηκαν κυριολεκτικά με κάτω τα χέρια και το λέω με αρκετή επιείκεια.

Οι «πράσινοι» από την πλευρά τους προέρχονταν από μια σοβαρή ήττα με το Προμηθέα Πάτρας, ιδιαίτερα με το τρόπο που ήρθε λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη του κυπέλλου Ελλάδος. Αλλά μπήκαν αμέσως με το μαχαίρι στα δόντια. Με συγκεκριμένο πλάνο, δηλαδή να υπερφορτώσουν τη ρακέτα, είχαν τεράστια αυτοπεποίθηση και φάνηκε στον Σαντ-Ρος και το Μποχωρίδη και φυσικά σε κανένα σημείο του παιχνιδιού δεν έδειχναν ότι ΜΠΟΡΟΥΝ να χάσουν το ρυθμό ή να αφήσουν τον Ολυμπιακό να πάρει κεφάλι στο σκορ. 

Πάμε όμως να δούμε και λίγο από τα άρθρα προετοιμασίας που κάναμε εδώ στο superbasketεδώ στο superbasket Ποιοι θα ήταν οι τομείς που θα κυριαρχούσαν στο αποψινό ντέρμπι; 

Ας ξεκινήσουμε από το ριμπάουντ. Είχαμε πει πως η ομάδα που θα ελέγξει το συγκεκριμένο τομέα θα έχει και ένα λόγο παραπάνω στο παιχνίδι. Οι «πράσινοι» είναι δεύτερη κορυφαία ομάδα στο επιθετικό ριμπάουντ και ο Ολυμπιακός επέτρεψε 16 ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ριμπάουντ. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε ότι με το σκορ στο 26-39(=συν.ριμπάουντ), ποιος είχε πραγματικά το πλεονέκτημα. Οι «πράσινοι» δεν βρήκαν πολλούς πόντους από δεύτερες επιθέσεις, ωστόσο αυτή η κυριαρχία δείχνει θέληση και φυσικά ανεπάρκεια των παικτών του Ολυμπιακού. 

Ένα ακόμη κομμάτι που επισημάναμε ήταν η πίεση πάνω στη μπάλα που θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο από πλευράς «ερυθρολεύκων». 

 

Ήταν στιγμές κυρίως στο πρώτο ημίχρονο που ο Ολυμπιακός ήθελε να πιέσει και να γίνει επιθετικός σε αυτό το τομέα γνωρίζοντας καλά ότι οι «πράσινοι» υστερούν στο χειρισμό, καθώς δεν διαθέτουν κανένα τους καλύτερους χειριστές όπως φάνηκε και με το Προμηθέα ή όπως φαίνεται μέσα στη σεζόν – παρά τη ραγδαία ανάπτυξη και του Μποχωρίδη και του Σαντ-Ρος σε αυτό το τομέα. Παρόλα αυτά όπως γράψαμε παραπάνω μόνο σε ορισμένα σημεία εμφανίστηκε αυτή η πίεση και δεν είχε διάρκεια, που σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έπαιρνε οξυγόνο αρκετά εύκολα. 

Φυσικά ο τρίτος και καθοριστικότερος τομέας αφορά την άμυνα στο ένας εναντίον ενός. 

Οι «ερυθρόλευκοι» δεν αντιμετώπισαν πολλές τέτοιες καταστάσεις στη περιφέρεια, αλλά κυρίως παιχνίδι με πλάτη του Μπεν Μπεντίλ, όπου ηττήθηκαν κατά κράτος, ενώ στη δική τους επίθεση οι «πράσινοι» πάλι βγήκαν νικητές. Η κυριότερη άμυνα του Παναθηναϊκού στο αποψινό παιχνίδι ήταν αλλαγές σε όλα, γι’ αυτό και παρατάχθηκε με πολύ ψηλά σχήματα θέλοντας και να εκμεταλλευτεί το μέγεθος του και φυσικά την απουσία των βασικών του φόργουορντ. 

Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως και ο Παπαπέτρου και ο Γουάιτ είχε μαζί 8 επιθετικά ριμπάουντ. Πάμε παρακάτω. Ο Παναθηναϊκός έβγαινε πολύ επιθετικά στις αλλαγές στους περιφερειακούς και προσπαθούσε να αρνηθεί την πάσα στο εσωτερικό mismatch, άρα να οδηγείσαι το παιχνίδι στις αποφάσεις των παικτών της περιφέρειας. Αυτό που συνέβαινε ήταν ή κακές αποφάσεις από τους χειριστές ή να γίνεται κατάχρηση της ντρίμπλα και να καταλήγει ένα καταδικασμένο ένας εναντίον ενός που φυσικά είχε νικητές τους «πράσινους». 

Απέναντι σε αυτή την άμυνα που σε εξωθεί σε ένα μόνο συγκεκριμένο σημείο είναι να επιτεθείς και φυσικά να είσαι – θα το πω με τον αγγλικό όρο γιατί ακούγεται πιο σωστά – AGGRESSIVE. 

Αυτό που έκανε δηλαδή ο Σλούκας προς το τέλος και έδινε ο Σπανούλης όλο το παιχνίδι. Πρέπει να είσαι πιο επιθετικός και να παίρνεις αποφάσεις πιο γρήγορα, γιατί όσο περνάει η ώρα τόσο επωφελή τον αντίπαλο. Ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός στο να βγάλει τον Ολυμπιακό εκτός πλάνου και φυσικά η δική του πίεση οδήγεισαι τους «ερυθρολεύκους» σε 16 λάθη! 

Ο Σακίλ Μακίσικ ήταν για ένα ακόμη παιχνίδι τρομερός επιθετικά και φυσικά το τρομερός συνεπάγεται με τη ραγδαία αύξηση στη περιφερειακή εκτέλεση. Σηκώνεται με άλλον αέρα πλέον. Ένας αθλητής που μετρούσε κάτω από 20% σχεδόν σε όλη τη σεζόν, το τελευταία διάστημα μοιάζει να πατάει καλύτερα και οι άμυνες τον υπολογίζουν περισσότερο. 

Φυσικά θέλω να σταθώ σε ένα ακόμη παιχνίδι στον δικό μου MVP, που δεν είναι ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος. Σαφώς και ο Κουβανός παίρνει πάρα πολλά εύσημα, καθώς έπαιξε σχεδόν όλο το παιχνίδι στο «1», δεν έκανε κανένα λάθος στο κατέβασμα σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα γκαρντ και έδωσε επιθετική πνοή όταν ο Ολυμπιακός πλησίασε στους δύο πόντους. Αλλά, πάμε στο Λευτέρη Μποχωρίδη ένα αθλητή που μπαίνει για πρώτη φορά στο δεύτερο δεκάλεπτο και φυσικά προέρχεται από μια άτυχη ενέργεια στο παιχνίδι με το Προμηθέα. Το σημαντικότερο για τον αθλητή ήταν αυτό που είπε για το προπονητή του, ότι δηλαδή μπήκε στα αποδυτήρια και δεν έβαλε έξτρα πίεση για την ήττα, αλλά δεν είπε τίποτα. Αυτό για έναν αθλητή που έχει κάνει το μεγάλο λάθος του αγώνα είναι μεγάλη ανακούφιση. Μια ανακούφιση που έβγαλε στο αποψινό ντέρμπι. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που διαχειρίστηκε το παιχνίδι, αλλά έδειχνε να έχει άλλη ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Το παιδί που εδώ και λίγο καιρό είναι λόγος συζήτησης για το Κάρολ, που κάνει ματσάρα με Βαλένθια και συζητιέται για καλό, που κάνει το λάθος με το Προμηθέα και κοστίζει την ήττα στην ομάδα του έρχεται απόψε να κάνει το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Η ψυχική ωρίμανση εξάλλου έρχεται με τα μαθήματα που παίρνει κανείς και η Ελλάδα έχει ανάγκη παιδιά σαν το Μποχωρίδη.