Ο Θοδωρής Λινάρδος γράφει για τον Παναθηναϊκό, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.
Ας ξεκινήσουμε με τα (κατά πως φαίνεται) πιο καινούρια νέα, τα πιο... φρέσκα κουλούρια. Η «σύνδεση» μεταξύ Παναθηναϊκού και Κασελάκη δεν είναι καθόλου τωρινή. Κάθε άλλο μάλιστα. Δεν έτυχε να υπάρξει η συνεργασία πριν από 8 χρόνια, έμελλε (αν κάτι δεν αλλάζει την τελευταία στιγμή) να τελεσφορήσει στο 2020. Θυμίζουμε, τότε, στην απαρχή της πολύ δύσκολης -έτσι κι αλλιώς- μετά-Ομπράντοβιτς εποχής, επί Πεδουλάκη, το «τριφύλλι» επιχειρούσε μία ολική αναδιοργάνωση. Αλλά στο «3», στο οποίο κατά βάση αγωνίζεται ο «Κασέλ», αποκτήθηκαν (προτιμήθηκαν, επιλέχθηκαν αν προτιμάτε) εν τέλει, οι Ματσιούλις, Γιαννόπουλος.
Ο Κασελάκης λοιπόν, ενώ προπονήθηκε κανονικότατα με τους «πράσινους», προετοιμάστηκε για το βήμα παραπάνω, εντούτοις, μετά από... σπόντα, μέσω Πανιωνίου, βρέθηκε στον ΠΑΟΚ και η συνέχεια πάνω κάτω γνωστή. Παίκτης του συνόλου, του προπονητή, του συμπαίκτη, αλλά και του... κόσμου, καθώς αποκτά ιδιαίτερη σχέση με το κοινό της εκάστοτε ομάδας του. Συν ότι συνεργάστηκε με δυνατές ομάδες, δυνατά ονόματα κόουτς, μέλος των Εθνικών, προερχόμενος -μιας και εκεί έκανε το ξεπέταγμά του ουσιαστικά- από τον Ηλυσιακό, όπως και άλλοι πολλοί (παράδειγμα οι Φώτσης, Περπέρογλου).
Μία λύση στο τριάρι, ενίοτε στο 4άρι, αφού από τα πιο νεανικά μπασκετικά του χρόνια, το θέμα της θέσης που θα καθιερωθεί αποτελούσε απορία και αίνιγμα. Μισά δεν υπάρχουν στις θέσεις, όπως συμβαίνει καμιά φορά στα μεγέθη των... παπουτσιών, αλλά σίγουρα πλέον, έμπειρος γαρ και με σοβαρή πορεία, ο Κασελάκης μπορεί να χωρέσει στα υποδήματα μονάδας που αξίζει ευκαιρίας με τα πράσινα.
Το ζήτημα από εκεί και πέρα οπότε, αλλάζοντας την ροή, είναι πώς ο Βόβορας θα μπορέσει να φτιάξει φέτος ένα ιδανικό μίγμα, μία συνταγή, που, αν μη τι άλλο, θα ικανοποιήσει, θα αφήσει ένα αποτύπωμα. Χρονιά περίεργη, από όποια μεριά και αν το δεις, χρονιά γρίφος, φυσικά όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό. Το ρόστερ κλείνει σιγά σιγά με τις τελευταίες απαραίτητες προσθήκες και μένει να διαπιστωθεί πώς θα μοιραστούν οι ρόλοι. Τι ακριβώς θα γίνει στον επιμερισμό ευθυνών στα γκαρντ, αφού θα έχει και ο Καλαϊτζάκης το δικό του πεδίο δράσης, με παράλληλη δυνατότητα ανάδειξης. Είναι μίας μορφής σπαζοκεφαλιά το τι ακριβώς θα ζητήσει και ο προπονητής από παίκτες που μπορούν -αποδεδειγμένα- να παίξουν παραπάνω από μία θέσεις. Να, για παράδειγμα, ο Σαντ Ρος.
Που γίνεται πολλή κουβέντα, εσχάτως, για την περίπτωσή του. Είναι άλλο πράγμα απλώς να μπορείς να βοηθήσεις, πχ στο κατέβασμα της μπάλας, όποτε χρειαστεί, σε κάποια φάση κλπ και άλλο να στηριχτείς κάπου ως κουμανταδόρο. Ο Κουβανός συστήθηκε βασικότερα ως 3άρι, που σαφώς έχει την ευχέρεια να αγωνιστεί και αλλού. Αλλο πράγμα αυτό όμως και απέχει από το να «βαφτιστεί» κάποιος κάτι άλλο από αυτό που ξέρει καλύτερα, ειδικότερα κι όταν δεν είναι νεαρός.
Ο Καλαϊτζάκης πάλι, ο Μποχωρίδης, συν τοις άλλοις, είναι σε θέση να οργανώσουν, αλλά είναι άλλο το να καταφέρεις να θεμελιώσεις την εναλλακτική σου στον άσο πάνω σε παίκτες που έχουν μάθει να κινούνται στο παρκέ και σε άλλους τομείς, πέραν της καθοδήγησης.
Το ότι θα υπάρξει δυσκολία στην έπειτα από τον Καλάθη ημέρα αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Οπως σαφές και πρόδηλο είναι πως το προφίλ γενικότερα της ομάδας θα παρουσιαστεί αλλαγμένο, διαφοροποιημένο. Οπως ταυτόχρονα και οι στόχοι ή ακόμη ακόμη και οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες, αν θέλετε. Πάντα σε μία τέτοια αλλαγή σελίδας, το βήμα μοιάζει μετέωρο. Οι πειραματισμοί δεν θα λείψουν. Πότε βγαίνουν σε καλό, πότε όχι. Ενεκα των καταστάσεων, ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να περπατήσει έτσι και όπως του βγει, όπου τον βγάλει το όλο στόρι, το όλο φετινό εγχείρημα.
