«Αν ήμουν ο Μαραντόνα, θα ζούσα όπως αυτός...»
Ο Ντιέγκο των ανθρώπων πέρασε στην αιωνιότητα κι ο Μιχάλης Στεφάνου του αφιερώνει δυο λόγια με... μουσική υπόκρουση
O Μάνου Τσάο έγραψε μια μεγάλη αλήθεια για τον Ντιέγκο, που η ζωή του ζήτησε να ισορροπήσει πατώντας το ένα πόδι στην κορυφή του κόσμου και το άλλο στα τάρταρα. Κι εκείνος το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα κι απλά αφέθηκε στις ορέξεις της. Και πέταξε σε ασύλληπτα ύψη και σύρθηκε σε χαοτικά βάθη.
Κι έβλαψε τον εαυτό του και το ταλέντο του σε βαθμό που δεν θα μπορούσε να το κάνει κανένας άλλος. Κι ενέπνευσε μέσα από την τέχνη του, αλλά και το προσωπικό του δράμα δεκάδες συγγραφείς και καλλιτέχνες.Κι είδε να τον προσκυνούν κι έφτασε να τον λυπούνται.
Μα πάντα να τον νιώθουν δικό τους. Και να παίρνουν δόσεις ανόθευτης ευτυχίας από τα μαγικά του αγγίγματα στην μπάλα και να αντλούν κουράγιο για τα δικά τους προβλήματα μέσα από την κατάντια του.
Κι όσο εκείνος παραδεχόταν τα λάθη του και προέτρεπε σε διαφορετικό τρόπο ζωής, τόσο του τα συγχωρούσαν και ταυτίζονταν μαζί του. Κι όσο φανέρωνε ανθρώπινες αδυναμίες, τόσο μεγάλωνε η «θεϊκή» του υπόσταση.
Κι αν απ’ ακρη σ’ άκρη της Γης θρηνούν τώρα για τον χαμό του, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κάποια σπάνια δύναμη πιθανώς, που γητεύει ακόμα τα πλήθη και ρίχνει τους οπαδούς της Μπόκα στην αγκαλιά εκείνων της Ρίβερ...
Τι ήταν, όμως, αυτo που έδενε τους ανθρώπους μαζί του; Δεν μπορεί να ήταν μόνο η καρμική του σχέση με την μπάλα ή το ανήσυχο κι επαναστατικό του πνεύμα. Ίσως τελικά να ήταν απλά η «γύμνια» του. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ποτέ δεν δίστασε να μας δείξει ποιος ήταν και να κρεμάσει μουτζούρες πλάι στα έργα τέχνης του.
Όλοι μας νιώθαμε ότι ξέραμε τον Ντιέγκο. Κάτι θα ήξερε, λοιπόν, κι ο φίλος του ο Μάνου όταν τραγούδησε «si yo fuera Maradona, vivíria como el». Διότι άσχετα από την στάση ζωής του καθενός, μπορεί όντως να μην αλλάζαμε τίποτα αν γινόμασταν ξαφνικά «Μαραντόνα». Πώς θα τολμούσαμε, άλλωστε, να πειράξουμε την ζωή ενός τόσο ατίθασου «θεού», που όχι μόνο δεν φοβήθηκε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα την πιο φωτεινή και την πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού του, αλλά έπαιζε πασούλες μαζί τους. Με λυμένα τα κορδόνια φυσικά...