Η Κατερίνα Χατζηδάκη στο Ιράν
Ο Μιχάλης Κυριακάκης μοιράζεται με την Κατερίνα Χατζηδάκη την μοναδική εμπειρία της, ως κόουτς στην Μαχράν του Ιράν.
Αναλυτικά:
Την Κατερίνα Χατζηδάκη την έμαθα όταν βρέθηκε μαζί με την αγαπημένη Γιασεμή Σαμαντούρα σαν συνεργάτης της σε Παιανία, Πρωτέα και Παναθηναϊκό με μεγαλύτερη στιγμή την κατάκτηση του πρωταθλήματος με το τριφύλλι το 2013!
Το 2015 δέχτηκε πρόταση από την Τουρκία να πάει σαν βοηθός του κόουτς Μπάς στην Χαται. Όταν ο ιδιόρρυθμος Τούρκος απομακρύνθηκε η Κατερίνα ανέλαβε προσωρινά να τον αντικαταστήσει.
Όμως αυτό έγινε μόνιμο με την Ελληνίδα κόουτς να αρπάζει την ευκαιρία, να πετυχαίνει σπουδαίες επιτυχίες και να γίνεται μαζί με τον Τζώρτζη Δικαιουλσκο τα δύο πιο γνωστά ονόματα στην Ευρώπη Ελλήνων κόουτς στο μπάσκετ γυναικών.
Ενδεικτικά στα πέντε χρόνια παραμονής της στην Αντιόχεια πήρε δύο SuperCups, έφτασε στα ημιτελικά του Eurocup, είχε συμμετοχή στην Euroleague με σημαντικές νίκες και η Χατάι ήταν μέσα στις καλύτερες ομάδες του πολύ δυνατού Τουρκικού πρωταθλήματος.
Φέτος ήρθε στην Ελλάδα αποδεχόμενη την πρόταση της Ελευθερίας Μοσχάτου.
Δυστυχώς ο κορονοιός είχε άλλα σχέδια με τα πρωταθλήματα να οδηγούνται σε διακοπή.
Τότε ήρθε η πρόταση από την Περσία και η Κατερίνα την αποδέχτηκε.
Της έδωσα...πάσα και της ζήτησα να μας περιγράψει με δικά της λόγια όλο αυτό που έζησε εκεί.
Το αποδέχτηκε αμέσως και την ευχαριστώ.
«Η εμπειρία μου στο Ιράν ήταν για μένα μια εμπειρία ζωής. Είναι από αυτές που σου αλλάζουν τον τρόπο σκέψης!
Πήρα την απόφαση να πάω με δυσκολία και επιφυλάξεις, αλλά στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, με την Ελλάδα να είναι ήδη ένα μήνα σε λοκ νταουν μου φάνηκε ως η μόνη επιλογή να παραμείνω ενεργή.
Όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι, στο μυαλό μου το Ιράν ήταν μια σκληρή χώρα, με αυστηρούς κανόνες και δύσκολη να ζεις άνετα ειδικά άμα είσαι γυναίκα. Και όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Το Ιράν είναι ίσως η πιο φιλόξενη και ασφαλής χώρα που έχω βρεθεί ως τώρα.
Η κουλτούρα τους βασίζεται στο σεβασμό, κάτι που ένιωσα από τη πρώτη στιγμή μου εκεί. Πέρα από την αναγκαστική χιτζαμ (τη μαντίλα για τις γυναίκες) δεν υπήρχε κάτι που να με ενοχλούσε η να με έκανε να νιώθω άβολα.
Στο μπασκετικό κομμάτι, υπάρχει ταλέντο, υπάρχει οργάνωση, υπάρχει διάθεση και υποδομές. Σαφώς είναι πίσω στο επίπεδο της γνώσης και είναι λογικό, όμως η ομοσπονδία και οι σύλλογοι κάνουν μεγάλη προσπάθεια να αναβαθμίσουν το γυναικείο.
Η ομάδα μου η Μαχραμ, φέτος ήταν η πρώτη φορά που δημιούργησε γυναικείο τμήμα και παρόλο που το τμήμα ήταν νεοσύστατο, με νεαρές κυρίως παίχτριες , ο τρόπος λειτουργιάς ήταν εντελώς επαγγελματικός. Είχα 6 άτομα στο σταφ μου πάντα σε κάθε προπόνηση, όλες γυναίκες, και επιπλέον 3 άντρες γυμναστές για φυσική κατάσταση και ατομικές προπονήσεις και εννοείται μασέρ , φυσιοθεραπευτές και γιατρό !
Δυο μέρες πριν από κάθε αγώνα πηγαίναμε σε ξενοδοχείο για να είναι όλη η ομάδα μαζί.
Όταν πήγαμε με τη Μαρία η ομάδα ήταν στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας .Καταφέραμε να τερματίσουμε δεύτερες στην κανονική διάρκεια με ένα σερί 11-0 , προκριθήκαμε στον τελικό με αντίπαλο την ομάδα που είναι πρωταθλήτρια τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά δυστυχώς εκεί ενώ κερδίσαμε το πρώτο παιχνίδι, χάσαμε το δεύτερο στην παράταση και στη συνέχεια και το τρίτο και μείναμε στη δεύτερη θέση.
Εδώ θέλω να σταθώ στην παρουσία της Μαρίας Αυτζη. Με τη Μαρία δεν είχα δουλέψει ποτέ πριν και η αλήθεια είναι δε γνωριζόμασταν καν. Στον τρίτο τελικό σε μια φάση έσπασε τον αντίχειρα της. Βγήκε έξω, το έδεσε και μου ζήτησε να ξαναμπεί στο παιχνίδι… η κίνηση της αυτή δείχνει πολλά. Ήταν πολύ σημαντική για μένα η παρουσία της γιατί πέρα από το μπασκετικό κομμάτι , το να μπορείς να επικοινωνείς τόσο καλά με κάποιον κάνει τη ζωή σου στο εξωτερικό ευκολότερη.
Γενικά και ως επίλογο , το Ιράν είναι μια χώρα που διψάει για μπάσκετ… Θέλουν πολύ να αλλάξουν τα πράγματα και κάνουν κάθε προσπάθεια. Είμαι τυχερή που έζησα μια τέτοια εμπειρία και σίγουρα πλουσιότερη σε γνώσεις ,και όχι μόνο μπασκετικες!
Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις με την Ελλάδα… νομίζω ο καθένας μπορεί να βγάλει εύκολα τα συμπέρασματα του…»