Οι ομοιότητες και η μεγάλη διαφορά
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τον θρίαμβο του Ολυμπιακού κόντρα στην Παρτιζάν και τον συγκρίνει με το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι, με την Βαλένθια.
Εκτός από την απότομη προσγείωση μετά το αρχικό 4-0, οι δύο συνεχόμενες εντός έδρας ήττες είχαν προκαλέσει στο ερυθρόλευκο περιβάλλον και μια εντελώς αναπάντεχη -για το πρώιμο της εποχής- πίεση ενόψει της αναμέτρησης με την Παρτιζάν. Μιας ομάδας-καμικάζι, που παρά την αποκαρδιωτική πρεμιέρα της με την Άλμπα είχε προλάβει να δείξει τα δόντια της, προερχόταν από τρεις συνεχόμενες νίκες (βάσει εικόνας θα μπορούσαν να είναι και πέντε) κι έδειχνε ικανότατη να προκαλέσει νέα ζημιά στους Πειραιώτες, εφόσον έδιναν και πάλι δικαιώματα.
Κάπως έτσι, το σκηνικό της περιπέτειας της Πέμπτης είχε στηθεί κυρίως υπό το πρίσμα της ανησυχίας να… μην τριτώσει το κακό και λιγότερο της πεποίθησης ότι λογικά ο Ολυμπιακός θα επιστρέψει στα στάνταρ του. Όπως, άλλωστε είχε πει κι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ τη στιγμή της απόλυτης καταστροφής στο σπουδαίο “Αfrican Queen” του 1951, “τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα, ώστε να μην μπορούν να χειροτερέψουν”. Κι αυτή ακριβώς είναι η μεγαλύτερη δυσκολία της συγκεκριμένης λίγκας: Ότι δεν σε λυπάται, δεν σου χαρίζεται κι αν αρχίσεις να βουλιάζεις σου κρατάει το κεφάλι κάτω από το νερό…
Από την άλλη πλευρά, μιλάμε για μια ομάδα που έχει αποδείξει ότι και τους μηχανισμούς διαθέτει και την ψυχραιμία ώστε να ξεπερνάει τις δύσκολες περιόδους. Που μπορεί να παρασύρεται καμιά φορά από τον ενθουσιασμό της, αλλά όταν στριμώχνεται αντιδρά με νεύρο και συνήθως ανακτά τη θέση της στην κούρσα. Έχοντας ως σύμμαχό ένα κοινό που χρόνο με τον χρόνο ωριμάζει κι αντιλαμβάνεται καλύτερα τόσο τις δυσκολίες του εγχειρήματος, όσο και το δικό του ρόλο. Στηρίζει ανιδιοτελώς, χωρίς να θεωρεί καμία νίκη ως δεδομένη ή ως προαπαιτούμενη για να… πιάσει τόπο το δίωρο που θα ξοδέψει. Πηγαίνει στο γήπεδο περισσότερο για να δώσει παρά για να πάρει κι αυτή είναι μια τεράστια κατάκτηση.
Στο πεντάλεπτο του αγώνα με τη Βαλένθια, την περασμένη εβδομάδα, το σκορ στο ΣΕΦ ήταν 15-4 και στο 30’ ο Ολυμπιακός κέρδιζε με 13 πόντους διαφορα (71-58), χωρίς να έχει χάσει δευτερόλεπτο το προβάδισμα. Χθες, απέναντι στην Παρτιζαν, στο πεντάλεπτο το σκορ ήταν 14-4 και στο 30′ ο Ολυμπιακός κέρδιζε με 14 πόντους διαφορά (68-54), επίσης χωρίς να έχει χάσει δευτερόλεπτο το προβάδισμα.
Ίδιο ορμητικό ξεκίνημα, αντίστοιχη διακύμανση στο μεσοδιάστημα και εξίσου σημαντικό πλεονέκτημα στο κατώφλι της τελευταίας στροφής. Κι όμως, όσο τα δύο παιχνίδια έδειχναν να μοιάζουν μεταξύ τους ως προς τους αριθμούς -ακόμα και το ερυθρόλευκο ποσοστό στο τρίποντο ήταν εντυπωσιακά πανομοιότυπο με 52,5% και 52% αντίστοιχα- , τόσο διαφορετικά ήταν στην πραγματικότητα.
Αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κερδίσει, όχι να τζογάρει. Βγήκε στο γήπεδο πνευματικά έτοιμος να τσαλακωθεί κι όταν τα… χρειάστηκε μετά το 0-7 στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου, έθεσε σε απόλυτη προτεραιότητα την ανασταλτική του συμπεριφορά. Γεγονός, που σταδιακά τον όπλισε με μια αίσθηση ασφάλειας, η οποία, όταν ήρθε η ώρα να κλειδώσει το αποτέλεσμα είχε εξελιχθεί σε σιγουριά.
Από το 48-45 του 23′ οι “ερυθρόλευκοι” δέχτηκαν όλους κι όλους 13 πόντους. Κυνήγησαν αδιάκοπα τους αντιπάλους τους, πίεσαν την μπάλα, έκλεισαν τους χώρους και τη δημιουργία οδηγώντας τους ως επί τω πλείστων σε “iso” εκτελέσεις, ενώ περιορίζοντας σημαντικά τα λάθη στις δικές τους κατοχές βρέθηκαν ελάχιστες φορές σε αμυντική ανισορροπία. Επίθεση και άμυνα λειτούργησαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, με αποτέλεσμα να καταγραφουν τελικά μεγάλες διαφορές σε ασίστ (24-12), λάθη (11-20) και κλεψίματα (12-6).
Η σπουδαία εμφάνιση του Σλούκα και η… ασχολίαστη διάρκεια του Βεζένκοφ σε ΜVP πτήσεις αποτέλεσαν και πάλι τις μεγάλες σταθερές του Ολυμπιακού. Αμφότεροι έχουν αποδείξει ότι ανήκουν στην αυστηρή ελίτ της διοργάνωσης κι ίσως να τους αδικεί ότι πολλές φορές οι επιδόσεις τους αντιμετωπίζονται ως μια ακόμα μέρα στο γραφείο, όμως τα πραγματικά αισιόδοξα μηνύματα ήρθαν από τους συμπαραστάτες τους. Πίτερς και Κάνααν ανέβασαν το επίπεδο των “ερυθρόλευκων” με την απόδοσή τους, ανέδειξαν το βάθος τους κι επέτρεψαν στον Γιώργο Μπαρτζώκα να κάνει μια πιο ορθολογική διαχείριση.
Ο Αμερικανός φόργουορντ ήταν συνεπής τόσο στα επιθετικά όσο και στα αμυντικά του καθήκοντα, δίνοντας στον προπονητή του την δυνατότητα να ξεκουράσει τον Βεζένκοφ και στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ η κοινή τους παρουσία λειτούργησε εξαιρετικά. Προϊόντος του χρόνου Πίτερς και Βεζένκοφ δεν αποκλείεται βρίσκονται ακόμα πιο συχνά στο ίδιο σχήμα, καθώς όπως είχαμε επισημάνει από το καλοκαίρι ο πρώην άσος της Μπασκόνια δεν ήρθε στον Ολυμπιακό απλά και μόνο για αλλαγή 10 λεπτων στο “4”. Διαθέτει την ποιότητα να εξελιχθεί σ’ ένα βασικό γρανάζι της ερυθρόλευκης μηχανής.
Θετικά μηνύματα έστειλε κι ο πολυσυζητημένος Αϊζάια Κάνααν. Οχι τόσο με τους 10 πόντους που πέτυχε ή με τον αυξημένο χρόνο συμμετοχής του, αλλά με τον τρόπο που προσέγγισε το ματς ως ενεργό κομμάτι του συνόλου. Πήρε προσπάθειες και πρωτοβουλίες, ευστόχησε, αστόχησε, έκανε λάθη, πάλεψε στην άμυνα, κέρδισε κι εχασε προσωπικές μάχες. Με δυο λόγια, ήταν εκεί. Αυτό είναι το αρχικό ζητούμενο για έναν παίκτη που σε καμία περίπτωση δεν αποκτήθηκε για να υποστηρίξει κάποιο ρόλο κομπάρσου, αλλά για να… κλέψει την παράσταση. Κάτι που, για την ώρα, κανει με μεγάλη επιτυχία ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, με την τρέλα του, την άγνοια κινδύνου κι εκείνη την αγνή, ακατέργαστη αγάπη για τη νίκη που έχει κάθε πιτσιρικάς στο ανοιχτό γηπεδάκι της γειτονιάς του.
Ασχέτως του τι λέγεται τριγύρω, οι ήττες δεν διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μιας ομάδας. Οι ήττες τον φέρνουν στην επιφάνεια κι ο Ολυμπιακός ξεπέρασε τον πρώτο σκόπελο την σεζόν με ωριμότητα και κλάση. Το εντυπωσιακό 87-58 επί ενός αληθινά σκληρού και ταλαντούχου συνόλου, δεν μειώνει φυσικά τη δυσκολία της συνέχειας, δείχνει, όμως, δυναμική και διώχνει τις όποιες αμφιβολίες. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό σε μια τόσο απαιτητική διοργάνωση, εκτός από το να ξέρεις πώς να κερδίζεις, να ξέρεις και πώς ν’ ανακάμπτεις.
- Δημοσιεύτηκε στο Eurohoops