Με σύμμαχο έναν ακραίο κυνισμό
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την πρόκριση μέσα στο άντρο της "Βασίλισσας" και δίνει το... σύνθημα ενόψει του Final Four του Άμπου Ντάμπι.
Ακόμα και μια ομάδα που έχει… καταδικάσει τον εαυτό της στο βάναυσο μονόδρομο του «όλα ή τίποτα», δικαιούται να κάνει κάνει μια παύση ικανοποίησης για τη μέχρι τώρα διαδρομή της.
Ο Ολυμπιακός βγήκε πρώτος γιατί ήταν η καλύτερη ομάδα της regular season και απέκλεισε τη Ρεάλ (την οποία κέρδισε συνολικά πέντε φορές σε έξι αναμετρήσεις φέτος), γιατί ήταν η καλύτερη ομάδα της σειράς. Γενικά, η φετινή του πορεία του επιτρέπει να πιστεύει ότι είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, όμως ο ισχυρισμός αυτός θα πρέπει να επιβεβαιωθεί …εκτός Ευρώπης. Στο Άμπου Ντάμπι συγκεκριμένα και σε δύο παιχνίδια που θα ζυγίζουν εκατό φορές περισσότερο από τα 38 που έχει δώσει ως τώρα.
H πρόκριση στη Μαδρίτη δεν ήταν παρά μια φυσιολογική εξέλιξη, καθώς τους δύο αντιπάλους χωρίζει αισθητή διαφορά ποιότητας, βάθους, λύσεων, σταθερότητας και κινήτρου. Το μίνιμουμ του Ολυμπιακού είναι πολύ υψηλότερο από το αντίστoιχο της Ρεάλ κι όταν έχουμε να κάνουμε με νοκ άουτ φάσεις πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψιν μας τα στάνταρ της κάθε ομάδας, όχι την ιδεατή εκδοχή της. Ακόμα και σε μια τέτοια σύγκριση πάντως, το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα έφτασε την απόδοσή του, τόσο σε εύρος, όσο και σε συχνότητα, σε υψηλότερα επίπεδα.
Καθοδηγούμενος από τον αρχηγό του, ο Ολυμπιακός έπαιξε μαγικό μπάσκετ για 15 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, γκρεμίζοντας ό,τι είχε καταφέρει να χτίσει ο αρχηγός της αντιπάλου του. Ο Φουρνιέ το πήρε προσωπικά, ο Βεζένκοφ έβαλε ένα τρίποντο που μπορεί να βάλει μόνο εκείνος κι ο Αμπάλδε έχασε την ευκαιρία να ολοκληρώσει ένα μεγάλο come back και να γίνει ήρωας. Οι Μαδριλένοι πάλεψαν γενναία, υπέκυψαν μπροστά σ’ έναν ανώτερο αντίπαλο, τον συνεχάρησαν σύσσωμοι μετά τη λήξη κι άφησαν τις… φιλοβασιλικές μειονότητες της χώρας μας να χτυπιούνται.
Οι Πειραιώτες το “γλέντησαν” με… πίτσα και μπύρα, πήραν το αεροπλάνο της επιστροφής και από σήμερα, πατούν και πάλι τα πόδια τους στη Γη, ξέροντας ότι η δουλειά θα τελειώσει μόνο αν πληρωθεί και το τελευταίο γραμμάτιο.
Όσο άδικο κι αν ακούγεται για την πρώτη ελληνική ομάδα που κατάφερε να προκριθεί σε τέσσερα διαδοχικά Final Four, οι “ερυθρόλευκοι” δεν νιώθουν τίποτα περισσότερο από ένα απλό αίσθημα ανακούφισης, βλ;eποντας ότι εδώ κι επτά μήνες, σηκώνουν το βάρος των απαιτήσεων, καταπίνουν τα εμπόδια και προχωρούν απερίσπαστοι προς τον τελικό τους στόχο. Αυτή είναι, αν θέλετε, η “τιμωρία” τους για το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία έχασαν δύο Final Four στο σουτ κι άλλους δύο τελικούς παίζοντας στις έδρες των πανίσχυρων αντιπάλων τους. Ό,τι γράφει, όμως, δεν ξεγράφει, αντιθέτως σε καθορίζει και διαμορφώνει δραματουργικά την ιστορία σου.
Είναι αλήθεια ότι ο μπασκετικός Ολυμπιακός δεν έχει στην κατοχή του όσα λάφυρα πιθανώς να του αναλογούσαν με βάση τις μάχες, τα κατορθώματα και κυρίως την ανθεκτικότητά του στις κορυφογραμμές του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ότι ίσως η τύχη να του χαμογέλασε λιγότερες φορές απ’ όσες του γύρισε την πλάτη κι ότι κι ο ίδιος επέτρεψε σε κάποιες χρυσές ευκαιρίες να ξεγλιστρήσουν από τα χέρια του. Από την άλλη, είναι επίσης αλήθεια ότι όλα αυτά τα χρόνια έχει προσφέρει στον κόσμο του αλησμόνητα ταξίδια, αλλά και συναισθήματα πολύ βαθύτερα από τον αντίκτυπο της νίκης και της ήττας, της επιτυχίας και της αποτυχίας.
Φέτος, όμως, παρατηρείται μια ειδοποιός διαφορά που όσο φτάνουμε προς το φινάλε, τείνει να εξελιχθεί σε σύμμαχο της συγκεκριμένης ομάδας. Τα συναισθήματα έχουν κάνει στην άκρη. Έχουν πνιγεί και αντικατασταθεί από έναν ακραίο κυνισμό που δεν επιτρέπει παρανοήσεις σχετικά με τον τελικό προορισμό. Οι πανηγυρισμοί εξαφανίζονται μόλις πέσουν οι σφυγμοί, οι παίκτες κερδίζουν, αλλά δεν ξεδιψούν, οι οπαδοί στηρίζουν, αλλά δεν χαϊδεύουν, τα παράσιτα επιμένουν, αλλά δεν ενοχλούν.
Από την πρώτη μέρα της σεζόν ο Ολυμπιακός πορεύεται φορώντας παρωπίδες, που δεν του επιτρέπουν να δει παρά μόνο βήματα που πρέπει να γίνουν και εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Το ένα μετά το άλλο με υπομονή και ανυπομονησία ταυτόχρονα.
Δεν φοβάται, δεν ξεχνάει, δεν παρεκκλίνει. Δεν ονειρεύεται καν το τρόπαιο, πολύ απλά γιατί θεωρεί αυτονόητη υποχρέωση την κατάκτησή του.