Η πιο ελκυστική πρόκληση

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τον θρίαμβο του Ολυμπιακού επί της Μπαρτσελόνα και την πρόκληση του Game 5 στην πρωτεύουσα της Καταλονίας.

Μια ματιά να ρίξει κανείς στις αντιδράσεις των φίλων της Μπάρτσα στο εκκωφαντικό αποτέλεσμα που καταγράφηκε στο game 4 ΣΕΦ, αρκεί για να καταλάβει ότι το… μέγεθος μετράει.

Διότι μπορεί στην οικονομία μιας σειράς το 92-58 να έχει την ίδια αξία με το 59-58, επειδή, όμως, ο αθλητισμός είναι πάνω απ’ όλα συναισθήματα και όχι λογιστικές πράξεις, φαίνεται ότι ένας τέτοιος διασυρμός σε προημιτελικό Ευρωλίγκας δεν καταπίνεται και τόσο εύκολα. Η λέξη “ντροπή” να τρεντάρει όσο ποτέ άλλοτε τη φετινή σεζόν στα σόσιαλ μίντια των Καταλανών και μόνο ενθουσιασμός δεν επικρατεί για το γεγονός ότι η σειρά επιστρέφει στο Παλάου.

Φυσικά, αν οι “μπλαουγκράνα” επιβεβαιώσουν το απόλυτο ποσοστό γηπεδούχων στα πέμπτα παιχνίδια (μετρούν 18/18), κανένας δεν θα θυμάται τι συνέβη στα τέσσερα προηγούμενα, όμως, για την ώρα η παράδοση δεν αρκεί για να διώξει τον προβληματισμό τους. Ο Ολυμπιακός με την εμφάνιση της Μ. Πέμπτης, που ήταν μακράν της δεύτερης η καλύτερη της φετινής σεζόν, τους έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα μαζί του. Ότι μπορεί οι πιθανότητες βάσει προϊστορίας να είναι συντριπτικά υπέρ τους, αλλά η αγωνιστική πραγματικότητα προβάλλει σοβαρές αντιρρήσεις.

Λίγες ώρες μετά την απρόσμενη, ήττα τους στο game 3, που επανάφερε το πλεονέκτημα στην πλευρά των αντιπάλων τους και τους υποχρέωσε να βγουν στο κυνήγι ενός θεωρητικά άπιαστου στόχου, οι Πειραιώτες επέστρεψαν στο γήπεδο γεμάτοι αποθέματα μπάσκετ, ενέργειας και πνευματικής δύναμης. Οι “μελλοθάνατοι” βρυχήθηκαν τόσο δυνατά που έγιναν ένα με τα λιοντάρια και πλέον είναι δύσκολο να διακρίνεις ποιος είναι ισχυρός και ποιος ο ανίσχυρος της υπόθεσης. Εδώ που τα λέμε, όμως, αν υπήρχε μια ομάδα ικανή να αμφισβητήσει ανοιχτά τον πιο απαράβατο “νόμο” της διοργάνωσης, αυτή δεν μπορεί να ήταν κάποια άλλη.

Σε μια κλειστή και στείρα σειρά, κατά την εξέλιξη της οποίας μόλις δύο, τρεις φορές φορές παρατηρήθηκαν διψήφιες διαφορές, ο Ολυμπιακός επεφύλασσε ένα άνευ προηγουμένου ξέσπασμα στην Μπαρτσελόνα, υποχρεώνοντάς την σε μια από τις δύο χειρότερες ήττες της ιστορία της στα playoffs (μαζί με εκείνο το 102-68 από την Εφές το 2019). Και δεν το έκανε στο πρώτο ή το δεύτερο παιχνίδι, κινδυνεύοντας μετά να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό και να το πληρώσει -όπως συνέβη το 2011 με τη Σιένα- αλλά ακριβώς πριν από την τελική μάχη μαζί της. Διοχετεύοντας μια γερή δόση φόβου στις φλέβες της και κλονίζοντας, αν μη τι άλλο, την αυτοπεποίθηση της, αλλά και την εμπιστοσύνη του κόσμου της.

Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, η Μπαρτσελόνα είχε το πρώτο της ματς μπολ για το Βερολίνο και ο τρόπος που προσέγγισε το ματς έδειχνε ότι σκοπός της ήταν να τελειώσει τη δουλειά. Επιχείρησε και κατάφερε να ανοίξει το ρυθμό από το πρώτο λεπτό, βρήκε ελεύθερα σουτ, προηγήθηκε 19-12 και έκλεισε το πρώτο δεκάλεπτο σκοράροντας τους 23 πόντους από τους συνολικά 58 πόντους της. Η ψυχολογική άνεση που της προσέφερε το αποτέλεσμα της Πέμπτης ήταν διακριτή και η όρεξη της είχε ανοίξει.

Δεν ξέρω ποιος άλλος προπονητής θα είχε τα κότσια να μην χρησιμοποιήσει έναν παίκτη που 48 ώρες νωρίτερα είχε καταγράψει 24 PIR με 16 πόντους (5/7 δίποντα – 6/8 βολές), 8 ριμπάουντ, 0 λάθη, το κόψιμο της χρονιάς πάνω στον Βέσελι και +10 στο +/-. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το έκανε, ο Μόουζες Ράιτ δεν πάτησε παρκέ κι ο Ολυμπιακός… πάτησε την αντίπαλό του με κύριο εκφραστή τον αντικαταστάτη του!

Η κυρίαρχη παρουσία του Νίκολα Μιλουτίνοβ, συνέπεσε με το εκπληκτικό 26-3 που κατέγραψαν οι Πειραιώτες στη δεύτερη περίοδο, φράζοντας ολοσχερώς το δρόμο των Καταλανών προς το καλάθι. Συνθέτοντας μια ακαταμάχητη τριπλέτα με τον ΜακΚισικ και τον Πετρούσεβ, ο Σέρβος σέντερ αποτέλεσε τη δικλείδα ασφαλείας στο ζωγραφιστό και δεν άφησε καμία πιθανότητα στην Μπάρτσα να ακολουθήσει.

Όσο για τους δύο συμπαραστάτες του, έχουν εξελιχθεί στα κρυφά όπλα του Ολυμπιακού στη σειρά, παίζοντας και για τους Κάνααν – Πίτερς που πέρα από κάποιες εκλάμψεις, βρίσκονται αρκετά μακριά από το επίπεδό τους. Ο Σακ ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου και τουλάχιστον μια ταχύτητα πάνω από συμπαίκτες και αντιπάλους, ενώ ο 24χρονος φόργουορντ αποδείχτηκε και πάλι συνεπέστατος. Ο Πετρούσεβ είναι ο μοναδικός ερυθρόλευκος με διψήφιο PIR και στα τέσσερα παιχνίδια της σειράς.

Παράλληλα, η επιστροφή του Παπανικολάου επανάφερε την αρχική πεντάδα στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, βελτίωσε το spacing και έδωσε τη δυνατότητα στον Φαλ να κάνει πάρτι στο πρώτο δεκάλεπτο. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν εμφανώς επηρεασμένος από το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, αλλά όσο κυλούσε το παιχνίδι έβρισκε τον εαυτό του και αυτό είναι το καλύτερο νέο για την ομάδα του ενόψει game 5. Ας μην ξεχνάμε ότι μια από τις πιο σοβαρές απειλές των “μπλαουγκράνα” ακούει στο όνομα Τζαμπάρι Πάρκερ και ο έτοιμος “Παπ” είναι ίσως ο μοναδικός που μπορεί να τον περιορίσει. 

Πλέον, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Στον Ολυμπιακό μπορούν να νιώθουν εντάξει με τους εαυτούς τους και την υπερπροσπάθεια που κατέβαλαν και στη φετινή διοργάνωση. Κράτησαν τη σημαία ψηλά, κέρδισαν για μια ακόμα φορά το σεβασμό και τώρα έχουν μπροστά τους την πιο ελκυστική πρόκληση: να μη συμβιβαστούν με τους αριθμούς, τις προβλέψεις και τις παραδόσεις και να γίνουν οι πρώτοι που θα γράψουν την ιστορία από την… ανάποδη. Με λίγα λόγια να γίνουν αυτό που είναι. Η ομάδα που αρνείται…