Το σημάδι στο δέρμα
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για το… Τελ Αβίβ της νέας γενιάς, για την «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» Ρεάλ Μαδρίτης και για την μαυρίλα της τελευταίας σκηνής που δεν μπορεί να σβήσει την μαγική διαδρομή του Ολυμπιακού, αλλά και το αντίστροφο.
Το μυαλό εγκλωβίζεται σε μια βασανιστική λούπα. Στριφογυρίζει σε κάθε μία από εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες. που αν είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, η διαφαινόμενη μοίρα του παιχνιδιού δεν θα είχε ανατραπεί τόσο βάναυσα. Στη μια απόφαση, τη μια επίθεση, τη μια άμυνα, τη μια χαμένη βολή, το ένα χαμένο ριμπάουντ. Στο οτιδήποτε τόσο μικρό και συνάμα τόσο ικανό να γράψει από μόνο του την ιστορία αλλιώς.
Κάθε τέτοια διαδικασία, όμως, είναι ατελέσφορη. Τα Final Four υπάρχουν ακριβώς για να ενισχύουν τα στοιχεία του αμφίρροπου και του απρόσμενου κι έχουν καταγράψει δεκάδες περιπτώσεις με αποτελέσματα που κρίθηκαν σ’ ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών. Όταν βρίσκεσαι εκεί, ξέρεις ότι μπορεί να πέσεις θύμα κάποιας πολύ κακόγουστης φάρσας, ότι μπορεί να βιώσεις ήττες που αφήνουν κατάλοιπα και που δεν θα ξεχάσεις ποτέ την πίκρα της γεύσης τους.
Από την άλλη, ο μόνος σίγουρος τρόπος να αποφύγεις τις δυνατές πτώσεις είναι να μην διεκδικείς κορυφές…
Η νέα γενιά Ολυμπιακών βίωσε στο Κάουνας, 29 χρόνια μετά, το δικό της «Τελ Αβιβ». Σε έναν τελικό που καθ’ όλη τη διάρκειά του «φώναζε» ότι θα βαφτεί κόκκινος, έγινε ό,τι δεν έπρεπε να γίνει στο φινάλε, ώστε το κύπελλο να κάνει αναστροφή κι αντί για τον Πειραιά να προσγειωθεί στην Μαδρίτη.
Η καλύτερη ομάδα της σεζόν έφυγε από το παρκέ κλαίγοντας και η μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης έμεινε εκεί για να γιορτάσει. Μια επιτυχία που ναι με μεγαλώνει τον μύθο της, αλλά, κακά τα ψέματα, δεν συνοδεύεται κι από τον ανάλογο σεβασμό της κοινής γνώμης. Όταν δικαιώνεται μια τακτική που εν μέρει προσβάλει το άθλημα κι εν έτει 2023 δεν χρησιμοποιείται ούτε στα τοπικά, όταν γίνεται ήρωας και πρόσωπο της χρονιάς ο εμπνευστής της πιο βρώμικης σκηνής που έχουμε δει στα ευρωπαϊκά παρκέ εδώ και δεκαετίες, τότε μάλλον ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα πρέπει να το σκεφτεί καλύτερα πριν επικαλεστεί ξανά τους θεούς του μπάσκετ.
Η Ρεάλ αντιπροσωπεύει περισσότερο από κάθε άλλο σύλλογο παγκοσμίως το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Καρφί δεν της καίγεται τι θα πει η μπασκετική κοινότητα για την αναχρονιστική ζώνη 40 λεπτών ή για το Ροντέο που έστησε στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς με την Παρτιζάν. Αυτό που άλλοι ονομάζουν αθέμιτο ανταγωνισμό για εκείνους αποτελεί μάχη επιβίωσης. Ας είναι. Ο Ολυμπιακός «φταίει» που άφησε ατιμώρητη την φετινή «απάτη» των Μαδριλένων.
Ο Βεζένκοβ πραγματοποίησε έναν τελικό αντάξιο της κλάσης του, αφήνοντας στο παρκέ για 39,5 λεπτά και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του. Ο Κάνααν έδειξε και πάλι ότι είναι φτιαγμένος από υλικό που αντέχει στα υψηλότερα επίπεδα πίεσης κι μαζί με τον επίλογο της φετινής παρουσίας του στον Ολυμπιακό, δεν αποκλείεται να έγραψε και τον πρόλογο της επόμενης. Όσο περνούσε, όμως, η ώρα και συμπαραστάτης δεν εμφανιζόταν από πουθενά τόσο φαινόταν ότι το φινάλε του ματς θα γινόταν περίπλοκο.
Οι δυο σταθερά πιο επιδραστικοί παίκτες του Ολυμπιακού πίσω από τον Βεζένκοβ σε όλη τη σεζόν (Γουόκαπ, Φαλ) ολοκλήρωσαν τον τελικό χωρίς να πετύχουν ούτε πόντο. Η παρουσία του Κώστα Σλούκα ήταν αντιστρόφως ανάλογη της κλάσης και της εμπειρίας του. Το κάτι παραπάνω που ζητούσε το ματς για να γείρει οριστικά υπέρ των Πειραιωτών δεν ήρθε ποτέ κι όσο οι Μαδριλένοι μύριζαν αίμα τόσο τους άνοιγε η όρεξη.
Μια ομάδα πρωταθλητών πρέπει, εφόσον σου δίνεται η ευκαιρία, να την βγάλεις από το παιχνίδι πριν έρθει η λεγόμενη crunch time, γιατί εκεί τα προγνωστικά θα γυρίσουν εναντίον σου. Ο Ολυμπιακός «πούλησε» πολύ φθηνά το υπέροχο ξεκίνημα του και σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις στο τελευταίο 5λεπτο αστόχησε στο τελειωτικό χτύπημα. Ουσιαστικά έχασε, μόλις σταμάτησε να παίζει το παιχνίδι κι άρχισε να μετράει αντίστροφα για να πάρει την κούπα.
Η μαυρίλα της τελευταίας σκηνής δεν μπορεί να σβήσει την μαγική διαδρομή των ερυθρόλευκων, αλλά την ίδια στιγμή ούτε η μαγική διαδρομή των ερυθρολεύκων αρκεί για να σβήσει την μαυρίλα της τελευταίας σκηνής. Πρόκειται για μια δύσκολη συγκυρία, την οποία αναπόφευκτα θα βιώσει ολόκληρος ο οργανισμός και δεν έχει νόημα να επιχειρήσει κανείς να την αρνηθεί. Το σημάδι θα μείνει πάνω στο δέρμα και στο άκουσμα της λέξης «Κάουνας» θα ακολουθεί πάντα το ίδιο σφίξιμο.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να υποδεχτείς την απώλεια μιας ιστορικής ευκαιρίας ως αποτυχία. Είναι, όμως, πολύ επικίνδυνο ν’ αφήσεις την στεναχώρια να σε τυφλώσει και να σε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια. Το καθαρό μυαλό που έλειψε από τον Ολυμπιακό στο τελευταίο δίλεπτο, του είναι τώρα ακόμα πιο απαραίτητο, ενόψει της επόμενης μέρας. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έδωσαν το σύνθημα με μια λέξη: «Συνεχίζουμε» και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε άλλο να γίνει.
Στροφή στον τελευταίο στόχο, αποτίμηση, αυτοκριτική, ανασύνταξη, ξεκίνημα. «Πίσω από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια βρίσκεται το γέλιο της σοφίας, αν μπορείς να το ακούσεις» λέει το γνωμικό κι ο καταπληκτικός φετινός ο Ολυμπιακός, που έκανε τον κόσμο του να αναπνέει για το επόμενο παιχνίδι, οφείλει να έχει τ’ αυτιά του ανοιχτά ώστε να βγει σοφότερος από την χθεσινή ήττα που δεν θα ήταν υπερβολή αν την επιλέγαμε ως την πιο σκληρή της ιστορίας του.
Το γεμάτο κουράγιο και περηφάνεια τραγούδι των οπαδών στο αεροδρόμιο του Κάουνας μόλις εμφανίστηκε η ερυθρόλευκη αποστολή, ακούστηκε σαν βάλσαμο. Ένα γεμάτο ΣΕΦ στον τρίτο αγώνα με τον ΠΑΟΚ θα ήταν μια γενναία πράξη. Από εκείνες που μαρτυρούν το μεγαλείο ενός κλαμπ και μετρούν τις αντοχές του. Διότι ό,τι συνέβη δεν αλλάζει, ό,τι όμως πρόκειται να συμβεί έχει ήδη αρχίσει διαμορφώνεται…
- Δημοσιεύτηκε στο Eurohoops