To μπασκετικό «θαύμα» του Λαυρίου, δεν ήταν θαύμα
O coach Κωνσταντίνος Πανάς σχολιάζει την εκπληκτική χρονιά του Λαυρίου που το οδηγεί για πρώτη φορά στην ιστορία του στους ομίλους του Champions League.
Ο πρώτος μήνα ήταν δύσκολος. Αρκετοί παίκτες αντιμετώπισαν πρόβλημα με το κορονοϊό και οι προπονήσεις δεν έβγαιναν. Οι ήττες διαδέχονταν η μια την άλλη και όλα έδειχναν αδιέξοδο για την Λαυρεωτική ομάδα.
Ωστόσο η πίστη στο πλάνο, η αφοσίωση, η δουλειά των παικτών και του προπονητικού τιμ σύντομα θα απέδιδε καρπούς. Για πολλούς το Λαύριο είναι ένα πυροτέχνημα. Έκανε έκρηξη και ξαφνικά θα σκάσει. Παρόλα αυτά όσοι παρακολουθούν αυτή την ομάδα κατάλαβαν από τη πρώτη στιγμή δύο πράγματα. Ότι υπάρχει συγκεκριμένη φιλοσοφία τόσο στα αγωνιστικά, όσο και στις μεταγραφές, αλλά κυρίως ότι δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν από αυτή τη φιλοσοφία ότι και να γίνει…
Βλέπετε το Λαύριο έχει τον ίδιο προπονητή εδώ και πολλά χρόνια. Από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες, μέχρι τα σαλόνια της Α1 και φυσικά τα φώτα της Ευρώπης. Ο Χρήστος Σερέλης ήταν και είναι ακόμη εκεί. Στήριξη είναι το βασικό συστατικό αυτής της ομάδας. Στήριξη και πίστη στο πλάνο. Είναι πολύ εύκολο στο άλμα από Α2 στην Α1, ο εκάστοτε πρόεδρος να παραμυθιαστεί και να δώσει ευκαιρία σε κάποιον προπονητή που έχει ήδη εμπειρία από αυτές τις κατηγορίες. Κάπως έτσι συνεχίζεται η ανακύκλωση και νέοι προπονητές φαίνονται με τα κιάλια. Αλλά το Λαύριο είναι άλλη ιστορία.
Είπε όχι στους «μάνατζερ» που πρότειναν το κάθε προπονητή με εμπειρία Α1 και σύστησαν στο μπασκετικό κοινό το Χρήστο Σερέλη. Τον στήριξε στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα.
Όλα είχαν ένα κοινό παρανομαστή. Πίστη στο πλάνο. Συγκεκριμένη φιλοσοφία. Ποια είναι αυτή;
- Στήριξη στο προπονητή.
- Στήριξη σε Έλληνες παίκτες
- Στήριξη σε νέους Αμερικανούς, κατά προτίμηση rookies στο Ευρωπαϊκό στερέωμα.
Προσωπικά παρακολουθούσα το Λαύριο αμυδρά από την εποχή του Μακένζι Μουρ και όταν λάνσαρε ο coach Σερέλης ένα ιδιόμορφο τρόπο παιχνιδιού για τα ελληνικά δεδομένα τότε. Με φουλ αθλητική ομάδα, να πιέζει και να τρέχει κυνηγώντας πολλές κατοχές και φυσικά να επιτίθεται στα πρώτα επτά δευτερόλεπτα της επίθεσης. Από πέρυσι και με τον Κάιλ Άλμαν ως βασικό γκαρντ αλλά και επειδή υπήρχε ο Βασίλης Μουράτος, θέλησα να παρακολουθήσω το Λαύριο αρκετά πιο συχνά. Φέτος και επειδή ήμουν φοιτητής στο Alpha Sports Analysis Diploma, όπου είχαμε καθηγητή τον Ισίδωρο Κουτσό(assistant), αφού μας ανέλυσε το τρόπο που δουλεύουν το scouting και την ανάπτυξη του παιχνιδιού τους ήμουν από τους πιο φανατικούς οπαδούς τους.
Φανατικός γιατί μου άρεσε τόσο η φιλοσοφία που είχαν στις μεταγραφές, όσο και αγωνιστικά. Ο τρόπος που διαχειρίζονταν τα παιχνίδια, που έδιναν ελευθερία στους παίκτες να πάρουν αποφάσεις και να εξελιχθούν.
Η φιλοσοφία του Λαυρίου στις μεταγραφές τα τελευταία χρόνια είναι οι εξής:
- Ξεκινώντας από τους Έλληνες. Ευκαιρία σε αθλητές με μεγάλο ταλέντο, αλλά όντας άτυχοι από προβλήματα τραυματισμών, έψαχναν την ευκαιρία να επανέλθουν(βλ. Χαραλαμπόπουλος, Λούντζης).
- Έλληνες με προοπτική που δεν έβρισκαν για οποιοδήποτε λόγο μεγαλύτερο χρόνο στις ομάδες τους και το Λαύριο ήταν πρόθυμο να τους δώσει αυτό που ζητούσαν(βλ. Κουζέλογλου, Γερομιχαλός, Περσίδης).
- Στους ξένους να δώσει ευκαιρία σε Αμερικανούς, ώστε να βρουν το πρώτο τους επαγγελματικό συμβόλαιο(βλ. Πάντερ, Άλμαν, Σάβατς).
- Στις θέσεις «1» και «5», τις θεωρεί πιο καίριες από τις υπόλοιπες και δεν αγοράζει από το NCAA, καθώς χρειάζεται ήδη Ευρωπαϊκή εμπειρία.
Το Λαύριο κοιτούσε σε τεράστιο βαθμό τρεις τομείς: αθλητικότητα, 1v1 και τρανζίσιον. Σε αυτούς τους τομείς συγκέντρωσε τα αγωνιστικά του στοιχεία. Από το «1», μέχρι το «5» χρειαζόταν παίκτες με τα ακόλουθα στοιχεία και τους πλαισίωνε, πλάι σε εξαιρετικούς Έλληνες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι όσο καλός και αν ήταν ο Ντιαλό ή ο Κάρτερ, ο Μουράτος με το Γερομιχαλό ήταν αυτοί που «έκλεβαν» τη παράσταση και έκαναν το κάτι παραπάνω.
Στο κομμάτι των Ελλήνων ήταν σημαντικό ότι τους έδινε ρόλο και χρόνο να αναπτυχθούν και να επανακάμψουν. Παιδιά όπως ο Λούντζης που ήρθε από τραυματισμό και έψαχνε τρόπο να επανέλθει στο υψηλότερο επίπεδο, πλέον θα αγωνίζεται στον Ολυμπιακό. Παιδιά, όπως ο Μουράτος που είχε μεγάλες προοπτικές, είχε μια στάση στην ανάπτυξη του και πλέον συζητιέται από πολλές ομάδες με την χρονιά που πραγματοποίησε. Και παιδιά, όπως ο Γερομιχαλός που είχε ένα μικρό ρόλο στο Προμηθέα, αλλά στη φετινή προσπάθεια του Λαυρίου έμοιαζε με τον Μπορίς Ντιαό.
Στους ξένους δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το Κέβιν Πάντερ που βρήκε στην Ελλάδα το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και πλέον θεωρείται από τους καλύτερους σκόρερ στα Ευρωπαϊκά γήπεδα. Τον Κάιλ Άλμαν που έχει επίσης εξαιρετικές προοπτικές. Φτάνοντας σήμερα στους Άλφα Ντιαλό που τον ζητάει ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό και τον υπέρ ταλαντούχο Τάισον Κάρτερ που είναι μια ανάσα από τον Ολυμπιακό.
Βλέπετε το Λαύριο δεν έφτασε τυχαία εδώ που έφτασε. Εδώ και χρόνια έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Ένα πλάνο που το στηρίζει και θα το στηρίζει. Τόσο στις μεταγραφές, όσο και στα αγωνιστικά.
Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το τρόπο που δουλεύει αυτή η ομάδα ενδοαγωνιστικά και εξωαγωνιστικά.